Калі для смяротнага змоўкне шумны дзень,
І на нямыя стогны граду
Напаўпразрыстая наляжет ночы цень
І сон, дзённых прац ўзнагарода,
У той час для мяне вядуць у цішыні
Гадзіннік нясцерпнага трыванне:
У бяздзейнасці начным жвавей гараць ўва мне
Змеі сардэчнай згрызоты;
мары кіпяць; у розуме, падушаным нудой,
Туліцца цяжкіх дум лішак;
Успамін моўчкі перада мной
Свой доўгі развівае скрутак;
І з агідай чытаючы жыцьцё маё,
Я дрыжу і праклінаю,
І горка скарджуся, і горка слёзы лью,
Але радкоў сумных Не змываць.
