Позна ноччу з паходу
вярнуўся ваявода.
Ён слугам загадвае маўчаць;
У спальню кінуўся да постеле;
Тузануў полаг ... На самай справе!
нікога; пустая ложак.
І, змрочней чорнай ночы,
Ён апусціла грозныя вочы,
Стаў круціць свой сівы вус ...
Рукавы назад закінуў,
выйшаў прэч, замак засунуў;
“гей, ты, клікнуў, chortov кус!
А навошта няма ля плота
ні сабакі, няма турмы?
Я вас, хамы! - Дай стрэльбу;
падрыхтуй мяшок, вяроўку,
Да здымі з цвіка вінтоўку.
ну, за мной!.. Я ж яе!”
Пан i хлопец пад плотам
Ціхім крадуцца дазорам,
Ўваходзяць у сад - і скрозь галін,
На лаўцы ля фантана,
У белай сукенцы, убачыць, панна
І мужчына перад ёй.
кажа ён: “ўсё прапала,
Чым толькі толькі я, бывала,
атрымліваў асалоду ад, што любіў:
Белай грудзей уздыханьня,
Пяшчотнай ручкі пацісканне ...
Ваявода ўсё купіў.
Колькі гадоў табой пакутаваў я,
Колькі гадоў цябе шукаў я!
Ад мяне ты адамкнулі.
Не шукаў ён, не пакутаваў ён;
Срэбрам толькі побряцал ён,
І яму ты аддалася.
Я скакаў у змроку начным
Мілай панны бачыць вочы,
Руку далікатную паціснуць;
Пажадаць для наваселля
Шмат гадоў ёй і весялосці,
І потым навек бегчы.”
Панна плача і сумуе,
Ён калені ёй цалуе,
А скрозь галіны тыя глядзяць,
Стрэльбы на земь апусцілі,
Па патрону адкусілі,
Забілі шампалом зарад.
падступілі асцярожна.
«Пан мой, целить мне не можна,»
Бедны хлопец прашаптаў: -
“вецер, ці што; placuta вочы,
дрыжыкі бярэ; у руках няма мачы,
Порах у палку не трапіў.” -
- “цішэй ты, гайдучье племя!
будзеш плакаць, дай мне час!
Сып на паліцу ... наводзілі ...
Мэта ёй у лоб. Лявей ... вышэй.
З панам спраўлюся сам. Potis;
перш я; ты пачакай”.
Стрэл па садзе пачуўся.
Хлопец гэты пана не дачакаўся;
ваявода закрычаў,
Ваявода пахіснуўся ...
Хлопец гэты відаць прамахнуўся:
Прама ў лоб яму патрапіў.
