ты багаты, я вельмі бедны;
ты празаік, я паэт;
ты румян, як макаў колер,
Я як смерць і сухарэбры, я Блед.
Не маючы ў стагоддзе клопатаў,
Ты жывеш у велізарнай хаце;
Я ж сярод гора і клопатаў
Праводжу дні на саломе.
Еш ты салодка усякай дзень,
Цягнеш віны на волі,
І табе не рэдка лянота
Патрэбны доўг аддаць прыродзе;
Я ж з чэрствага кавалка,
Ад вады сырой і прэснай,
Сажняў за сто з гарышча
За патрэбай бягу вядомай.
Акружаны рабоў натоўпам.
З грозным дэспатызму позіркам,
Афедрон ты тоўсты свой
падціраюся каленкорам;
Я ж грэшную дзірку
Ня пешчу дзіцячай модай
І Хвастова жорсткай одай,
Хоць і моршчылася, у TRU.
