Там у леска, за блізкага далінай,
Дзе весела працягу светлых бруй,
Млада [Эдвін] развітваўся там з Алінай;
Я чуў іх апошні пацалунак.
Ўзышоў месяц - Аліна там сядзела,
І цяжка яе дыхала грудзі.
Ўзышла зара - Аліна ўсё глядзела
[скрозь] белы пар на апусьцелым шлях.
Там каля ручая, пад ивою развітальнай,
Суседніх вёсак пастух яе бачыў,
Калі да ручая дудзе сумнай
У дзённую жар ён статак склікаў.
Прайшлі гады - іншы ўжо ў палове;
І бачу я - удалечыні Эдвін ідзе.
Ён ішоў сумуючы у Дуброве пасля даліны,
дзе весела <теченье светлых> вод.
Глядзіць Эдвін - [пад ивою], дзе з мілай
развітваўся ён, варта святой чарнец,
Пастаўлены крыж над новаю магілай,
І на крыжы завялых руж вянок.
І ў ім душа саромеючыся раптам ад страху.
[Хто тут схаваны?] - чытае надпіс ён
Кіраўніком панікнуў ... упаў да ног манаха,
І чуў я яго апошні стогн ...
