Маша - круглая сіротка.
дрэнна, дрэнна Машы жыць,
Злая мачаха злосна
Без віны яе лае.
Nerodimaya сястра
Машэ месца не дае,
Плача Маша цішком
І крадком слёзы лье.
Не пярэчыць Маша лаянцы,
Не губляе дзёрзкіх слоў,
сястра kovarnaya
адбівае жаніхоў.
Злая мачаха ў Машы
Забрала яе нарад,
Ходзіць Маша без ўбору,
І хлопцы не глядзяць.
Ходзіць Маша ў сарафане,
Сарафан увесь з лат,
А на мачехиной дачцэ
Каралі з завушніцамі грукочуць.
Пашыла Маша на падачкі
Сарафан сабе іншы
І на галаву надзела
Полушалок блакітны.
Хоча Маша пасвяточнаму
У царкву Божую хадзіць
І ў мачахі злоснай
Просіць бусы ёй купіць.
Злая мачыха на Машу
закасала рукавы,
На вуснах у беднай Машы
Так і замерлі словы.
ўбачыла Машу, зарыдала,
Толькі няма куды ісці,
Пабегла б на могілках,
Ды магілкі не знайсці.
Замяла сівая завіруха
Поле снежным палатном,
Па Дарожанька выбоіны,
І гурбы пад акном.
Ўбачыла Машу на ганак,
Стала балюча ёй невмочь.
А іншым толькі вые вецер,
А навокал толькі толькі ноч.
Плача Маша ў ганка,
Стаіўшыся за вуглом,
І заплаканыя вочкі
абцірае рукавом.
плача Маша, мацнее сцюжа.
Злуецца дзядуля мароз,
А з вачэй яе, як жэмчуг,
Выцякаюць кроплі слёз.
Выйшаў месяц з за разварочваліся,
Яркім святлом зайграў.
Бачыць Маша - на прыступку
Хто то бісер раскідаў.
Ад неспадзяванага шчасця
Маша вочкі падняла
І застылымі рукамі
Буйны жэмчуг сабрала.
Толькі Маша за колца
Адчыняе дзверы рукой, -
А з высокага гурбы
Да яе бяжыць стары сівы:
«Гэй, прыгажуня, пастой ка,
Замяла зусім пурга!
Дзе то тут вось на ганку
Забыўся я жэмчугу ».
Маша з таямніцаю трывогай
Нясмела вочкі падняла
І сказала, запінаючыся:
«Я іх у фартух сабрала».
І з фартуха сарамліва,
Засланіўны рукой твар,
Маша высыпала жэмчуг
На обмерзшее ганак.
«Заставайся, дзіцё, ня сып, не трэба, -
Кажа стары сівы, -
Гэта бісер бо на каралі,
гэта жэмчуг, Маша, тваё ».
Маша з радасці смяецца,
запунсавела, стаіць,
А стары, схілячыся над ёю,
Так ёй пяшчотна кажа:
«Аб дзіцё, я бачыў, бачыў,
Колькі слёз ты праліла
І як мачыха хвацкая
З хаты цябе гнала.
А ў хаце твая сястрыца
любавацца сабой
І, расчэсваючы косы,
Рагатала над табой.
Ты рыдала ў ганка,
А вакол мелу завея,
Я ва ўзнагароду твае слёзы
Замарозіў у жэмчугу.
за цябе, мая родная,
Стала балюча мне невмочь
И озлобленным дыханьем
Застудзіў я маці і дачка.
Вось і ўся мая ўзнагарода
За твае патокі слёз ...
Я ж, Маша, вельмі добры,
Я ж дзядуля мароз ».
І знік мароз траскучы ...
Маша жэмчуг сабрала
І, прыслухоўваючыся да віхуры,
Пастаяла і пайшла.
Раніцай Маша рана рана
Ішла могилушку капаць,
У гэты час царадворца
Ішлі прыгажуню шукаць.
Загадаў кароль ім строга
Абыйсці сваю краіну
І прыгажуню сабою
Адшукаць сабе жонку.
Убачылі яны Машу,
Сталі Машы казаць,
Толькі Маша парашыла
Перш мёртвых пахаваць.
Ціхі зроблена pominki,
На душы сціхла боль,
І на Машы, на Сіротку,
Ажаніўся сам кароль.
