Радзее аблокаў Лятучая града;
зорка сумная, вячэрняя зорка,
Твой прамень осеребрил завялыя раўніны,
І дрымотны заліў, і чорных скал вяршыні;
Люблю твой слабае святло ў нябеснай вышыні:
Ён думы разбудзіў, Паснуўшыя ўва мне.
Я памятаю твой узыход, знаёмае свяціла,
Над мірнай краінай, дзе ўсё для сэрца міла,
Дзе стройныя таполі ў далінах ўзнесліся,
Дзе дрэмле пяшчотны мірт і цёмны кіпарыс,
І соладка шумяць паўдзённыя хвалі.
Там некалі ў гарах, сардэчнай думы поўны,
Над морам я цягаў задуменную лянота,
Когда на хижины сходила ночи тень —
І панна юная ў імгле цябе шукала
І імем сваім сяброўкам называла.
