Высока над сям'ёй гор,
Казбек, твой царскі шацёр
Ззяе вечнымі прамянямі.
Твой манастыр за аблокамі,
Як у небе луналі каўчэг,
лунае, ледзь бачны, над гарамі.
далёкі, жаданы брэг!
туды б, сказаўшы даруй цясніне,
Падняцца да вольнай вышыні!
туды б, ў зааблочную келлю,
У суседства бога схавацца мне!..
