Я памятаю цудоўнае імгненне:
Перада мной з'явілася ты,
Як мімалётнае бачанне,
Як геній чыстай прыгажосці.
У пагоня суму безнадзейнай,
У трывогах шумнай мітусні,
Гучаў мне доўга голас пяшчотны,
І сніліся мілыя рысы.
ішлі гады. Бур парыў мяцежны
Расьсеяў ранейшыя мары.
І я забыўся твой голас пяшчотны,
Твае нябесныя рысы.
У глушы, у змроку заменчанымі
Цягнуліся ціха дні мае
без бажаства, без натхнення,
без слёз, без жыцця, без кахання.
Душы настаў абуджэнне::
І вось зноў з'явілася ты,
Як мімалётнае бачанне,
Як геній чыстай прыгажосці.
І сэрца б'ецца ў зачараваннем,
І длянего уваскрэсла зноў
І боства і натхненне,
І жыццё, і слёзы, і любоў.
