(Міхайлаўскае, 1824)
Спрадвеку салодкі саюз
Паэтаў між сабой злучнае:
Яны жрацы адзіных муз,
Адзіны полымя іх хвалюе;
Адзін аднаму чужыя па лёсе,
Яны радня па натхненне.
Клянуся Овидиевой ценем:
моў, блізкі я табе.
Даўно б на дэрпцкі дарогу
Я выйшаў ранішняй парой
І да добразычлівасць парога
Панёс цяжкі кій мой,
І вярнуўся б ажыўлены
Карцінай бесклапотных дзён,
Гутаркай вольна-натхнёнай
І гучна лирою тваёй.
Але злосна мной гуляе шчасце:
Даўно без прытулку я нашуся,
Куды падзьме самаўладзьдзе:
Usnuv, не ведаю, дзе прачнуся. -
заўсёды гонім, цяпер у выгнанні
Vlachu zakovannыe дзён.
пачуй, паэт, маё пакліканне,
Маіх надзей не падмані.
У вёсцы, дзе Пятра гадаванец,
цароў, царыц любімы раб
І іх забыты однодомец,
Хаваўся прадзед мой Арап,
Дзе, забыўшыся Марыі
І двор і пышныя абяцаньні,
Пад шатамі ліпавых алей
Ён думаў у астуджаную леты
Аб далёкай Афрыцы сваёй,
Я чакаю цябе. Цябе са мною
Абдыме ў сельскай будане
Мой брат па крыві, по душе,
Saluna, заўважаны табою;
І муз узнёслы прарок,
Наш Дельвиг всё для нас пакіне.
Я святкуем TROICA
Выгнанне цёмны куток.
Нагляд абдурым каравульны,
Усхвалім вольнасці дары
І нашай маладосці разгульнай
Абудзіць шумныя балі,
Вы ўвагу дружнае схілім
Да звону чарак і вершаў,
І нуду зімовых вечароў
Віном і песнямі прагонім.
