І ты, шаноўны сябар, пакінуў
Надзейныя прыстань цішыні,
Човен свой весела накіраваў
Па вільгаці бурнай глыбіні:
Лёс на руль ўжо схілілася,
Спакойна запалілі неба,
Ладдзя крылатая пусцілася -
Расправіць шчасце ветразі.
дай бог, каб грознай непагадзі
Паблізу ты жах не бачыў,
Каб бурны віхор ня расхрыстваў
Прад чаўнаком шумящи вады!
дай бог, пад вечар да берагоў
Табе прыстаць шчасна
І адпачыць спакойна там
З любоўю, сяброўствам неразлучна!
Не! ты не можаш іх забыцца!
Але што! Не хутка, можа быць,
ўбачуся я, мой сябар, з табой
Зацішным хаты ў цішыні;
За чарай пуншу кругавую
Часам воспомнишь пра мяне:
Калі ж пайду на наваселле
(Заснуць бо агульны ўсім надзел),
скажы: “дай бог яму весялосьць!
Ён у жыцці хоць любіць ўмеў”.
