Да чаго нясціплым сім уборам,
Дагодлівым голасам і позіркам
Млада сэрца распальваць
І ціхім, салодасным дакорам
Да перамогі лёгкай выклікаць?
Да чаго зманлівая пяшчота,
Сарамлівасці няшчыры выгляд,
Рухаў томная нядбайнасць
І трапятанне вуснаў і жар шчокі?
Марныя хітрыя стараннямі;
У заганнай сэрца жыцця няма ...
Міжвольны холад абурэньне
Табе мой фатальны адказ.
Tvoeyu prelestyyu пыху
Хто не валодаў у цемры начной?
скажы: каля дзвярэй ацэненай
Тваёй мясціны пагарджанай
Хто смелай ня стукаў рукой?
Не, няма, іншаму свой завялый
Несс, прыгажуні, вянок;
Ласкай неопытный порок,
У тваіх абдымках стомлены;
Але горды задума забудзь:
Не прыцягнеш гадаванца музы
Ты на предательную грудзі!
Нясі іншым наёмных повязі,
Сваёй любові ганебны торг,
Карысьлівасьці хладный цалаваньнем
І прымусам жадання,
І золатам набыты захапленне!
