Вы ведаеце, краіну ...
Wilh. галоўным чынам.
па журавіны, па журавіны,
па ягаду, па журавіны ...
Хто ведае край, дзе неба бліскае
незвычайнай сінню,
Дзе мора цёплая хваля
Вакол руінаў ціха плешча;
Дзе вечны лаўр і кіпарыс
На волі горда разраслись;
Дзе спяваў Торквато велічны;
Дзе і цяпер у імгле начной
адрыятычнай хваляй
Паўтораны яго актавы;
Дзе Рафаэль маляваў;
Дзе ў нашы дні разец Кановы
Паслухмяны мармур ажыўляў,
І Байран, пакутнік суровы,
пакутаваў, любіў і праклінаў?
-
-
чароўны край, чароўны край,
Краіна высокіх натхненняў,
Людміла бачыць твой старажытны рай,
Твае прарочыя сенцы.
На беразе раскошных вод
Парою карнавальных оргій
Вакол яе кіпіць народ;
Яе вітаюць захапленні.
Людміла паўночнай красой,
Усё разам - млявай, і жывы,
Сыноў Авзонии чаруе
І нехаця захапляе
Іх пярэстымі хвалі за сабой.
На рай паўдзённай прыроды,
На бляск нябёсаў, на ясныя вады,
На цуды нямых мастацтваў
У той час у цяжкіх натхнёных пачуццяў
Людміла светлы позірк узводзіць,
Зьдзіўлены і радуючыся душой,
І нічога перад сабой
Сябе выдатней не знаходзіць.
Ці варта з важнасцю вачэй
Перад florentiyskoyu Kipridoy,
Іх дзве ... і мармур перад ёй
пакутуе, здаецца, крыўдай.
Мары ўзнёслай поўная,
У маўчання глядзіць Ці яна
На вобраз пяшчотны Форнарины,
Або мадонна малады,
Яна задуменнай красой
Чароўная карціны ...
Скажыце мне: якой спявак,
Гора захапленнем замілаваннем,
чыя пэндзаль, чый палымяны разец
Аддасьць нашчадкам здзіўленым
Яе нябесныя рысы?
Дзе ты, разьбяр безназоўны
Багіні вечнай прыгажосці?
І ты, Харитою браў шлюб,
ты, натхнёны Рафаэль?
Забудзь жыдоўку маладую,
Немаўля-бога калыска,
Спасцігні хараство незямную,
Спасцігні радасць у нябёсах,
Пішы Марыю нам іншую,
З іншым немаўлём на руках.
