Блукаю ці я ўздоўж вуліц шумных,
Ўваходжу ль ва шматлюдны храм,
Сяджу ль між юнакоў вар'ятаў,
Я аддаюся маім марам.
Я кажу: прамчацца гады,
І колькі тут ні відаць нас,
Мы ўсе сойдем пад вечныя скляпенні -
І чый-небудзь ужо блізкі гадзіну.
Гляджу ль на дуб адасоблены,
Я думаю: патрыярх лясоў
Перажыве мой век забыцця,
Як перажыў ён стагоддзе бацькоў.
Немаўля ль мілага лашчу,
Ужо я думаю: прабачце!
Табе я месца саступаю;
Мне час тлець, табе квітнець.
дзень кожны, кожную гадзіну
Прывык я думай сьвяткуюемы,
Будучай смерці гадавіну
Між іхніх спрабаваў угадаць.
І дзе мне смерць пашле лёс?
У Boyu вас, за мяжой, у хвалях?
Або суседняя даліна
Мой прыме астудзелі прах?
І хоць нячулым целе
Роўна паўсюль, тлее,
Але бліжэй да мілага мяжы
Мне ўсё б хацелася спачываць.
І хай у труннай ўваходу
Млада будзе жыццё гуляць,
І абыякавая прырода
Прыгажосцю вечнаю ззяць.
добраяаааа??❤☺ Не кажы дрэнна?? давайце будзем добрымі???????