блішчыць месяц, нерухомую моры спіць,
Маўчаць сады раскошныя Гасана.
Але хто ж там у імгле дрэваў сядзіць
На мармуры сумнага фантана?
Араба-evnuh, гарэма вартаўнік сівой,
І з ім яго таварыш малады.
“Mizrur, хвароба тугі душэўнай
Не ад мяне сокроешь ты.
Твой змрочны позірк, ваш нараканьні gnevnыy,
Твае лютыя мары
Ужо даўно мне ўсё сказалі.
Я ведаю - жыццё цябе цяжкая.
А што віной тваёй смутку?
Мой сын, паслухай старога”.
