“уваж, аб Геліёс, срэбным лукам бразгучы,
уваж, божа кларосской, маленьню старца, загіне
цяпер, калі ты не папярэдні сляпому важатым”.
Рэк і сеў на камені сляпы стомлены. - Але следам
Трое пастухоў за ім, дзеці краіны той пустыннай,
Хутка збегліся на брэх сабак, іх статка які вартаваў.
Лютасьць уняв іх, яны абаранілі бяссілле старца;
Здалёк уваж яму, набліжаліся і думалі: “хто ж
Гэты белоглавый стары, адзінокай, сляпой - Цi не бог ці?
Ганарлівы і высокі: вісіць на поясе бедным простая
ліра, і голас яго абурае хвалі і неба.”
Вось крокі ён пачуў, вуха klonit, смута, уж
Рукі працягнуў для маленьня вандроўнік няшчасны. “Не бойся,
Калі толькі не скрыты ў зямным і дряхлеющем целе
Бог, заступнік Грэцыі - гэтак велічная хараство
Старасць тваю ўпрыгожвае, - вяшчалі яны незнаёмцу; -
Калі ж ты смяротны - то ведай, што хвалі цябе [прынеслі]
Да людзей [прыязным]”.
