Не тым ганаруся я, мой спявак,
Што прыцягваць ўмеў вершамі
Вы ўвагу палымяных сэрцаў,
Гуляючы смехам і слязьмі,
Не тым ганаруся, што часам
Мае падступныя напевы
Зміраюцца ў думках юнай панны
Волненье страху і сораму,
не тым, што ў слупа сатыры
Распуста і злосць я пакараў смерцю,
І што пагражальны голас ліры
Няпраўду ў жах прыводзіў,
Што непахісным натхненне
І бурнай юнацкасцю маёй
І запалам волі і ганенняў
Я стаў вядомы між людзей,-
іншая, вышэйшая ўзнагарода
Была мне рокам суждена -
Самалюбных дум отрада!
Мроі мітуслівага сну!..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
