Апошняя хмара рассеянай буры!
Адна ты нясешся па яснай блакіту.
Адна ты наводзіш маркотную цень,
Адна ты смутак радасны дзень.
Ты неба нядаўна кругам аблягаюць,
І маланка грозна цябе абвівала;
І ты выдавала таямнічы гром
І сквапную зямлю паіла дажджом.
даволі, схавайся! пара мінулася,
зямля асвяжыць, і бура прамчалася,
І вецер, лашчачы лісточкі древес,
Цябе з заспакаенне гоніць нябёсаў.
