Між горных сцен нясецца Церак,
Хвалямі точыць дзікі бераг,
Булькоча ўкруг велізарных скал,
то тут, то там дарогу капае,
Як звер жывы, ревет и воет —
І раптам аціх і пакорлівы стаў.
ўсё ніжэй, ніжэй апускаючыся,
Ужо ён бяжыць ледзь жывы.
так, пасля буры знясілілі,
Паток струменіцца дажджавой.
І вось раскрылася
Яго крамяністыя рэчышча.
