У пустыні чэзлай і скупы,
на глебе, зноем раскаленной,
Анчар, як грозны вартавы,
Варта - адзін ва ўсёй сусвету.
Прырода прагнуць стэпаў
Яго ў дзень гневу спарадзіла,
І зеляніна мёртвую галін
І карані атрутай напаіла.
Яд капае скрозь яго кару,
Да поўдня Падпаліць ад зною,
І застывае ўвечары
Густы празрыстаю смалою.
Да яго і птушка больш не ляціць
І тыгр нейдзе - толькі віхор чорны
На дрэва смерці набяжыць
І імчыцца прэч ўжо тлятворнага.
І калі хмара абросіць,
блукаючы, лісьце ў яго дрымучы,
З яго галін ужо атрутны
Сцякае дождж у пясок гаручы.
Але чалавека чалавек
Паслаў да Анчара уладным позіркам,
І той паслухмяна ў шлях пацёк
І да раніцы вярнуўся з атрутай.
Прынёс ён смяротнае смалу
Ды галіна з завялай лістамі,
І пот па бледным челу
Струменіўся халоднымі ручаямі;
Прынёс - і аслабеў і лёг
Пад зборам будана на лыки,
І памёр бедны раб ля ног
непераможнага ўладары.
А князь тым атрутай накарміў
Свае паслухмяна стрэлы,
І з імі гібель разаслаў
Да суседзяў у чужыя межы.
