Ты вянешь і маўчыш: смутак цябе зьядае:
На цнатлівых вуснах ўсмешка замірае.
Даўно тваёй іголкай ўзоры і кветкі
ня ажыўляць. Моўчкі любіш ты
сумаваць. Аб, я знаўца ў дзявочай смутку;
Даўно вочы мае ў душы тваёй чыталі.
Кахання не ўтоіш: мы любім, і як нас,
дзяўчыны далікатныя, каханне хвалюе вас.
шчаслівыя юнакі! але хто, скажы, між імі
Прыгажун малады з вачыма блакітнымі,
З кучарамі чорнымі?... краснееш? Я маўчу,
але ведаю, ведаю ўсё: і калі захачу,
То назаву яго. Ці не ён вечна блукае
Ўкруг дома твайго і позірк да акна узводзіць?
Ты ўпотай чакаеш яго. ідзе, і ты бяжыш,
І доўга ўслед за ім нябачная глядзіш.
Ніхто на свяце бліскучага мая,
Між калясьніцамі раскошнымі лётаючы,
Ніхто з юнакоў вальней і смялей
Ня пануе канём па капрызе сваёй.
