Цi даруеш мне раўнівыя мары,
Маёй любові вар'яцкае волненье?
Ты мне дакладная: навошта ж любіш ты
Заўсёды палохаць маё уяўленні?
Акружаная прыхільнікаў натоўпам,
Навошта для ўсіх здавацца хочаш мілай,
І ўсіх дорыць надзеяй пусты
Твой цудоўны позірк, то пяшчотны, то панылы?
мной авалодаўшы, мне розум азмрочыўшы,
Ўпэўненая ў любові маёй няшчаснай,
Ня бачыш ты, калі, у натоўпе іх гарачай,
гутаркі чужы, адзін і маўклівы,
Раздзіраў я прыкрасцю адзінокай;
Ні слова мне, ні погляду ... друг жорсткай!
Хачу ль бегчы: з бояззю і маленнем
Твае вочы не ідуць за мной.
Заводзіць ці прыгажуня іншая
Двухсэнсоўны са мною размова:
спакойная ты; вясёлы твой дакор
мяне мёртвымі, кахання не выказваючы.
скажы яшчэ: супернік вечны мой,
На адзінай застаў мяне з табой,
Навошта цябе вітае хітра?...
Што ж ён табе? скажы, якое права
Мае ён бляднець і раўнаваць?...
У нясціплае гадзіну між вечара і святла,
без маці, адна, паў-апранута,
Навошта яго павінна ты прымаць?...
Але я любім ... на адзіны са мною
Ты так нежна! цалаванні твае
так полымем! Словы тваёй любові
Так шчыра поўныя тваёй душою!
Табе сьмешныя пакуты мае;
Але я любім, цябе я разумею.
Мой мілы сябар, ня муч мяне, малю:
Не ведаеш ты, як моцна я люблю,
Не ведаеш ты, як цяжка я пакутую.
