Хто з багоў мне вярнуў
таго, з кім першыя паходы
І змаганьняў жах я дзяліў,
Калі за прывідам свабоды
Нас Брут адчайны вадзіў?
З кім я трывогі баявыя
У шатры за чарай забываў
І кучары, плюшч якое панура,
Сірыйскім Міро намашчваў?
Ты памятаеш гадзіну жудасны бітвы,
Калі я, трапяткі квір,
бег, несумленна брося шчыт,
Дзеючы абяцаньні і малітвы?
Як я баяўся! як бег!
Але Эрмий сам незапной хмарай
Мяне пакрыў і ўдалячынь памчаў
І выратаваў ад смерці неминучей.
А ты, ўлюбёнец першы мой,
Ты зноў у бітвах апынуўся ...
І сёньня ў Рым ты вярнуўся
У мой домік цёмны і просты.
Сядай пад шаты маіх пенатов.
давайце чары. не шкадуй
Ні вінаў маіх, ні водараў.
вянкі гатовыя. хлопчык! лей.
Цяпер не дарэчы ўстрыманне:
Як дзікі скіф хачу я піць.
Я з адным святкую спатканне,
Я рады розум ўтапіць.
