Чым часцей святкуе ліцэй
Сваю святую гадавіну,
Тым робче стары круг сяброў
У сям'ю саромеецца адзінага,
Тым радзей ён; тым свята наш
У сваім радасьці змрочней;
Тым больш глуха звон заздравная чараў,
І нашы песні тым больш сумным.
Так Подых бур зямных
І нас неспадзявана тычыліся,
І мы сярод баляванняў маладых
Душою часта азмрочваліся;
мы памужнелі; рок судзіў
І нам жыццёва выпрабаванні,
І смерці дух сярод нас хадзіў
І прызначаў свае Закланне.
Шэсць месцаў скасаваных стаяць,
Шасці сяброў не угледзім боле,
Яны раскіданыя спяць -
Хто тут, хто там на ратным па
хто дома, хто ў зямлі чужой,
каго хвароба, каго смутку
Звялі ў змрок зямлі сырой,
І трэба усімі мы галасілі.
І ўяўляецца, чаргу за мной,
Кліча мяне мой Дельвиг мілы,
Таварыш юнацтве жывы,
Таварыш юнацтве маркотнай,
Таварыш песень маладых,
Баляў і чыстых думак,
туды, ў натоўп ценяў родных
Навек ад нас утекший геній.
шчыльней, аб мілыя сябры,
Шчыльней наш верны круг складзем,
Перададзена песьню скончыў я,
Жывых надзеяй павіншуем,
Надзеяй некалі зноў
У балі ліцэйскім апынуцца,
Усіх астатніх яшчэ абняць
І новых ахвяр ужо ці не баяцца.
