Туга па радзіме! даўно
выкрытая марока!
Мне абсалютна ўсё роўна -
Дзе зусім адзінокай
быць, па якіх камянёў дадому
Цягнуцца з кошыкамі базарнай
У дом, і не дасведчаны, што - мой,
Як шпіталь або казарма.
Мне ўсё роўна, якіх сярод
Асоб ашчаціньвацца палонным
ільвом, з якой людской асяроддзя
Быць выцесненай - абавязкова -
У сябе, у единоличье пачуццяў.
Камчацкім медведём без крыгі
Дзе ня ўжыцца (і ня тщусь!),
Дзе прыніжацца - мне адзіна.
Ня наджаны і мовай
родным, яго заклікам Млечным.
Мне гэта ўсё роўна - на якім
Непаразумелыя быць сустрэчным!
(чытачом, газетных тон
глытальнікаў, доильцем плётак ...)
Дваццатага стагоддзі - ён,
А я - да ўсякага стагоддзі!
аслупянелыя, як бервяно,
Што застаўся ад алеі,
Мне всe - роўныя, мне ўсё роўна,
І, можа быць, усяго раўнейшыя -
Радней былое - усяго.
Усе прыкметы з мяне, усе меты,
Усе даты - як рукой зняло:
душа, якая нарадзілася - недзе.
Так край мяне НЕ ў берагоў
мой, што і самы зоркае шпік
Уздоўж усёй душы, ўсёй - папярок!
Роднага плямы не знойдзе!
Всяк дом мне чужы, всяк храм мне пусты,
І ўсё - роўна, і ўсё - адзіна.
Але калі па дарозе - куст
Устае, асабліва - рабіна ...
