Przedostatnie piętro
wcześniej czuje ciemność,
niż otaczający krajobraz;
przytulam cię
i zawiń w płaszcz,
bo w oknie
deszcz - rozmyślny płacz
dla Ciebie i dla mnie.
Czas, żebyśmy wyszli.
Przecina szkło
srebrna nić.
Wygasł na zawsze
nasz czas jest dawno temu.
Zmień tryb.
Jego przeznaczeniem jest dalsze życie
na breguet nieznajomych.
