Мне ні да чаго одические раці
І хараство элегічных задум.
па мне, у вершах усё быць павінна недарэчы,
Не так, як у людзей.
Калі б вы ведалі, з якога смецця
растуць вершы, не ведаючы сораму,
Як жоўты дзьмухавец ля плота,
Як лопух і лебяда.
злосны вокрык, дзёгцю пах свежы,
Таямнічая цвіль на сцяне ...
І верш ўжо гучыць, zadoren, любіць,
На радасць вам і мне.
