Белы конь ледзь ступае стомленай нагой,
Дзе бязмежная зыб залегла.
Мне балотная схіме - жаданы спакой,
будзь начлегам, зялёная імгла!
Пунсовай стужкі Тваёй нада мной паласа,
Б'ецца ў ногі каня змеявік,
На гары ціхамірна спяваюць галасы,
Ўсё пра тое, як захад Твой вялікі.
Закацілася Ты з мёртвым Тваім жаніхом,
З катам распаленай зямлі.
Але скрозь елі развітальны Твой прамень мне знакам,
Цішыня Твая дрэмле удалечыні.
Я з табой назаўжды, не пайду ніколі,
І восеньскую волю аддам.
У гэтых западзінах ціхая дрэмле вада,
Замыкаючы вароты сябе вар'ята ключах.
Аб, Уладарка дзён! пунсовай стужкай Тваёй
Акружыла Ты бледна-блакітны звод!
ведаю, ведаю ласку Сяброўкі маёй -
Даўніну азораных балот.
