У лясах, у змроку начным бяздзейнай
Вясны спявак разнастайны
Буркуе і свішча, і грыміць;
Але бесталковая зязюля,
самалюбная балбатуха,
Адно куку сваё паўтарае,
І рэха ўслед за ёю той жа.
Накуковали нам тугу!
хоць уцячы. вызвалі нас, Бог,
Ад элегічных куку!
