Учора за чарай пуншевою
З гусарам я сядзеў,
І моўчкі з змрочным душою
На далёкі шлях глядзеў.
“скажы, што глядзіш на дарогу? -
Мой адважны спытаў. -
Яшчэ па ёй ты, дзякуй Богу,
Сяброў не праводзіў”.
Да грудзей поникнув галавою,
Я хутка прашаптаў:
“пірат! ужо няма яе са мною!..”
Уздыхнуў - і змоўк.
Сляза павісла на вейкі
І адышла ў келіх. -
“дзіцё! ты плачаш пра дзяўчыну.
саромейся!” - Ён закрычаў.
“пакінь, Пірат ... о! сэрцу балюча.
ты, ведаць, не гараваў`.
нажаль! адной слёзы даволі,
Каб атруціць келіх!..”
