Румяный критик мой, насмешнік ТолстоПузо,
Гатовы стагоддзе Трун над нашай томнай музай,
Хадзі ты сюды, прысядзь-ка ты са мной,
паспрабуй, зладзіць Ці з праклятаю хандрой.
глядзі, які тут выгляд: хатак шэраг убогай,
За імі чарназём, раўніны пахіл адхоннай,
Над імі шэрых хмар густая паласа.
Дзе нівы светлыя? дзе цёмныя лясы?
дзе рэчка? Ў двары ля нізкага плота
Два бедных дрэўцы стаяць у радасьць позірку,
Два толькі дрэўцы. І тое з іх адно
Дажджлівай восенню зусім аголена,
І лісце на іншым, razmoknuv і zhelteya,
Каб лужыну засора, толькі толькі чакаюць Барэя.
І толькі. На двары жывы сабакі няма.
вось, праўда, мужычок, за ім дзьве бабы ўслед.
Без шапкі ён; нясе пад пахай труну дзіцяці
І кліча здалёк лянівага Попенко,
Каб той бацькі паклікаў ды царква адчыніў.
Хутчэй! чакаць няма калі! даўно б пахаваў.
Што ж ты нахмурыўся? - Ці нельга дурнота пакінуць!
І песенькі нас вясёлай забавіць? -
-
Куды ж ты? - У Маскву - каб графскіх імянін
Мне тут не прагуляць.
- Пастой - а каранцін!
Бо ў нашым баку індыйская зараза.
Sidi, як у брамы панурага Каўказа
Бывала ведаю, як паводзiць пакорны твой слуга;
знікла, брат? ужо ці не Трун, туга бярэ - ага!
