прарок

Духоўнай смагаю знемагаючы,
У пустыні змрочнай я цягнуўся, -
І шасьцікрылыя Серафім
На раздарожжы мне з'явіўся.
Персцямі лёгкімі як сон
Маіх спачыну зрэнкам закрануў ён.
Адчыніліся прарочыя зрэнку,
Як у спалоханай орлицы.
Маіх вушэй закрануў ён, -
І іх напоўніў шум і звон:
І пачуў я неба уздрыгу,
І горны анёлаў палёт,
І гад марскіх падводны ход.
І дзельныя лазы гібенне.
І ён да на вусны мае прыпаў,
І вырваў грэшны мой мова,
І празднословный, і падступны,
І джала мудрыя змеі
У вусны якія замерлі мае
Ўклаў правіцаю крывавай.
І ён мне грудзі рассек мячом,
І сэрца трапяткое выняў
І вугаль, палымяны агнём,
Ць грудзі адверстую водвинул.
Як труп у пустыні я ляжаў,
І голас Бога, калі мне vozzval:
“паўстань, прарок, і vizhdy, і прыслухайся,
Напоўніся воляю маёй,
І, абыходзячы мора і зямлі,
Дзеясловам жги сэрцы людзей”.

усе вершы (змест па алфавіце)