Дазволь душы маёй адкрыцца перад табою
І ў дружбе салодкай радасьць запазычыць.
нудзячыся жыцьцём, знемагаючы марнасьцю,
[Я смагу] блізу цябе, адзін далікатны, адпачыць ...
Ты памятаеш, мілая, – зарею наших лет,
немаўляты, мы любіць ўмелі ...
як хутка, [хутка] паляцелі
< >
У коле чужых, у непрыемная нібы баку,
Я мала жыў і атрымліваў асалоду ад мала!
І дзён маіх сумнае пачатак
надакучыла, даўно пост мне!
Да чаго мне жыццё, я не народжаны для шчасця,
[для радасцяў], для дружбы, для забаў, пазбегнуўшы,
Я хладный піў з чары зладзіць<страстья>.
