Пад небам блакітным краіны сваёй роднай
яна стамлялася, марнеюць ...
Увяла наконец, і дакладна трэба мной
Млада цень ўжо лётала;
Але недаступная рыса паміж намі ёсць.
Дарэмна пачуццё ўзбуджаў я:
З абыякавых вуснаў я чуў смерці вестку,
І абыякава ёй слухаў я.
Дык вось каго кахаў я палымянай душой
З такім цяжкая напружаная,
З такой пяшчотнаю, нясцерпна нудой,
З такім вар'яцтвам і пакут!
дзе мукі, дзе каханне? нажаль! ў душы маёй
для беднай, легкаверных цені,
Для салодкай памяці непаўторных дзён
Не знаходжу ні слёз, ня капейкі.
