У маленстве маім яна мяне любіла
І семиствольную цаўніцы мне ўручыла.
Яна слухала мяне з усмешкай - і злёгку,
Па гуку свідравінам пустога трыснёга,
Ужо найграваў я слабымі персцямі
І гімны важныя, выклікання багамі,
І песні мірныя фрыгійскіх пастухоў.
З раніцы да вечара ў нямы цені дубоў
Рупліва я слухаў ўрокаў панны таямніцай,
І, цешачы мяне ўзнагародаю выпадковай,
Адкінуўшы валасы ад мілага чела,
Сама з рук маіх жалейка яна брала.
Трыснёг быў ажыўлены чароўным дыханнем
І сэрца напаўняў святым зачараванне.
