[маё] нядбайнае няведанне
падступны дэман абурыў,
І ён маё існаванне
З сваім на стагоддзе злучыў.
Я стаў пазіраць [яго вачыма],
Мне жыцця даўся бедны скарб,
З яго няяснымі словамі
Мая душа гучала ў лад.
Зірнуў на свет я позіркам [ясным]
І здзівіўся ў цішыні:
Няўжо ён здаваўся мне
Гэтак велічным і выдатным?
чаго, летуценнік малады,
Ты ў ім шукаў, да чаго імкнуўся,
Каго захопленай душой
Абагаўляць не засаромеўся?
[І позірк я кінуў на] людзей,
Ўбачыў іх пыхлівых, нізкіх,
[жорсткіх] ветраным суддзяў,
дурняў, заўсёды ліхадзейства блізкіх.
Прад баязлівай іх натоўпам,
[жорсткай], марнага, халоднай,
[Smešon] [голас] праўды карысць<родны>і,
Марная вопыт векавой.
Вы маеце рацыю, мудрыя народы,
Да чаго свабоды воль<ный> кліч!
Статкам не патрэбны дар свабоды,
[Павінна рэзаць стрыгчы],
Спадчыну іх з роду ў роды
Ярмо з гремушкамы <да бич>.
