Мастак-варвар пэндзлем соннай
Карціну генія чэрніць
І свой малюнак беззаконны
Над ёй бессэнсоўна рысамі.
Але фарбы чужыя, з гадамі,
Спадаюць трухлявы луской;
Стварэнне генія прад намі
Выходзіць з ранейшай прыгажосцю.
Так знікаюць зман
З змучанай душы маёй,
І ўзнікаюць у ёй бачання
першапачатковых, чыстых дзён.
