Навошта безвремянную нуду
Злавесны думай сілкаваць,
І непазбежную расстанне
У маркоце нясмелыя чакаць?
І так ужо блізкі дзень пакуты!
Кветкі, у цішы пустых палёў,
Ты будзеш зваць Успаміны
Страчаных табою дзён!
Тады выгнанні і магілай,
няшчасны! будзеш ты гатовы
Купіць хоць слова панны мілай,
Хоць лёгкі шум яе крокаў.
