Паслухай, муз нявінных
Lukavыy клірык:
Жыхар палёў пустынных,
Паэтаў грэшны аблічча
Памножыў я сабою,
І я не быў галава панікнуў
Прад мілай мараю;
Мой дзядзечка-паэт
На тое мне даў параду
І з музамі сасватаў.
Спачатку я сваволіў,
Жартам вершы кроіў,
А там іх надрукаваў,
І вось цяпер я брат
Бестолкову пустому,
таму, гэтаму, іншаму
Да я ж і вінаваты!
Дзякуй за пасланне -
Але што мне карысці у тым?
У грэшніка тады
Бо стануць у зьдзеку
ўказваць пальцам! -
здраднік! з Апалонам
ты, відаць, заадно;
А мне праславіцца Прадоном
З гэтага часу наканавана.
Усюды бяды заспею!
нажаль, мне, metromanu,
Куды я схаваў?
Здраднікі-сябры
нявіннае творенье
Крадком ў горад шлюць
І плод Адасоблены
цісненнем здраджваюць, -
паперу забіваюць!
паэта атачаюць
З усмешкай жартаўнікі.
“брат, пане! мне сказалі,
Вы пішаце вершыкі;
Убачыць іх ня льзя Ці?
Вы ў іх малявалі,
Вядома, ручайка,
Вядома, vasilechik,
Іль ціхай ветерочик,
І гаі, і кветкі ...”
Аб Дельвиг! намаляваўся
Мне Музы мой лёс;
Але ты ль мае смутку
памножыць захацеў?
У абдымках Марфея
Бестурботны дух песцячы,
Яшчэ хоць год адзін
Дазволь мне заленавацца
І пяшчотай асалоду ад, -
Я, правільна, пяшчоты сын!
А там, хоць няма палявання,
Але прыйдуць ужо клопату
З усіх да мяне бакоў:
І буду прымушаны
З часопісамі змагацца,
З газетай гандлявацца,
З Графава захапляцца ...
памілуй, Апалон!
