Філосаф жвавы і пиит,
Парнасский шчаслівы гультай,
Харит iznezhennыy любімы,
Нагруднік мілых аонид,
Навошта на арфе златострунной
Умолкнул, радасці спявак?
Няўжо і ты, летуценнік юны,
Растаўся з Фебом нарэшце?
Ужо з вянком з руж духмяных.
Між кучараў павойных, златых,
Пад ценем Таполаў галінастых,
У коле прыгажунь маладых,
Zazdravnыm ня stuchishy fialom,
Любоў і Вакха ня спяваеш,
Задаволены шчаслівым пачаткам.
Кветак Парнасских зноўку не рвешь;
Не чутны наш Хлопцы Расійскай!..
спявай, юнак - Спявак Тиисской
У цябе ўплываў свой пяшчотны дух.
З табою твой цудоўны сябар,
Ліль, чырвоных дзён отрада:
Спеваку любові каханне ўзнагарода.
Настрой жа ліру. радкі
Лётай гуллівымі персцямі,
Як вясновы Зефір па колерах,
І сладастрасны вершамі,
І ціхім шэптам любові
Лилету ў свой будан кліч.
І зорак начных пры бледным святле,
Якія плывуць у далёкай вышыні,
У адасобленым кабінеце,
Чароўнай уваж цішыні,
Слязьмі шчасця грудзі выдатнай,
шчаслівец мілы, драпаваць;
але, зачараваннем любоўю гарачай,
На гордых муз не забывай;
Кахання няма боле шчасця ў свеце:
Любі - і спявай яе на ліры.
Калі ж да цябе ў досужный гадзіну
сябры, знаёмыя сберутся,
І віны пенныя пальюцца,
Ад палону з трэскам Свабоды:
Апісвай ў вершах гуллівых
весялосьць, шум гасцей балбатлівых
Вакол накрытага стала,
шклянку, кіпячы пенай белай,
І грук бліскучага шкла.
І госці дружна верш вясёлы,
Келіх у куфлі ударыў хлопца,
Нязладжаным хорам паўтораць.
Паэт! У тваёй прадметы волі,
Ць гучнае струны смела грянь,
З Жукоўскім спявай крывавых лаянку
І страшная смерць на марскім полюсе.
І ты ў строях яе сустракаў,
І ты, напаткаць лёс,
як Рос, гадаванцам славы упаў!
ты ўпаў, і хладный касой
Ледзь скошаны ня звяў!..
Іль, натхнёны Ювяналій.
Узброіўшыся сатыры джалам,
Часам прымі яе свісток,
разы, абсмейвае загана,
жартам, паказвай смешнае
І, естьли можна, нас папраў.
Але Тредьяковского пакінь
У гэтак часта рушимом спакоі.
нажаль! даволі без яго
Знойдзем бессэнсоўных паэтаў,
Даволі ў свеце ёсць прадметаў,
Пяра годных твайго!
Але што!.. цаўніцы маёю,
Невядомы ў сьвеце гэтым паэт,
Я песні працягваць не смею.
Прабач - але памятай мой савет:
Дакуль музамі любімы,
Ты Пиэрид гарыш агнём,
Доколь, забіты стралой нябачнай,
У падземны ты не снидешь дом,
Мірскія забывай смутку,
гуляць: цябе Млада Назона,
Эрот і Грацыі вянчалі.
А ліру будаваў Апалон.
