сёння, добрыя мужы.
Павесялю вас новай казкай.
Ведалі ль вы, мае сябры,
Сляпога хлопчыка з павязкай?
сляпога?.. вось? памілуй, лютага!
амур зусім, сябры, не сляпы:
Але гарэзніца прыйшла ж паляванне,
каб, людзям на смех і на зло,
Яго вар'яцтва вяло.
Вар'яцтва вядзе Эрота:
але раптам, не ведаю чаму,
Яно надакучыла яму.
Узяўся за новую задуму:
Павязку з мілых зняўшы вачэй,
Ідзе гарэза да Гименею ...
А што такое Гименей?
Ён сын Вулкана маўклівы,
халодны, лядашчы і лянівы,
Бурчыць і дрэмле цэлае стагоддзе,
А зрэшты добры чалавек,
Ды нораў мае ён раўнівы.
Ад рэўнасці сумны бог
Спакойна падрамаць не мог;
Усё трухаў маленькага брата,
За ім падглядваў ўпотай
І вартаваў сопостата
З сваім надакучлівы ліхтаром.
Вось хлопчык мой да яго падыходзіць
І гаворка падступную заводзіць:
“развесяліць, Гименей!
ну, памірымся, любы разумнейшы!
забудзься, таварыш мой шаноўны,
Разлад смешны і бескарысны!
Ды толькі назаўжды, глядзі!
Вазьмі ж павязку ў памяць, мілы,
А мне ліхтар свой падары!”
І што ж? Паверыў бог панылы.
Амур ад радасці скокнуў,
І на вочы з усёй ён сілы
Абнову брату зацягнуў.
Гимена сумныя дозоры
З тых часоў спынілі па начах;
Яго зайздросныя погляды
Цяпер не страшныя прыгажосцям;
спакойны ён, але брат падступны,
Жартам над гонарам і над ім,
Вайну вядзе няўдзячны
З сваім саюзнікам сляпым.
Толькі сон на сьмяротных налятае,
Амур ў маўчанні начным
Ліхтар каханка уручае
І сам шчасліўца выпраўляе
Да якая заснула жонку ў дом;
Сам ад бестурботнага Гимена
Ён ахоўвае таямніцу дзверы ...
зразумей мяне, мой сябар Алена,
І мудрай аповесці павер!
