навошта ты, грозны Аквілон,
Трыснёг прыбярэжны долу хіліш?
Навошта на далёкі небасхіл
Ты воблачка гэтак гнеўна гоніш?
Нядаўна чорных хмар градой
Звод неба глуха апрануўся,
Нядаўна дуб над вышынёй
У красе напышлівай стаў велічны ...
Але ты падняўся, ты варухнулася,
Ты прашумеў навальніцай і славай -
І бурлівыя хмары разагнаў,
І дуб скінуў велічны.
Няхай жа сонца ясны аблічча
З гэтага часу радасцю бліскае,
І аблачынай зефір гуляе,
І ціха зыблется трыснёг.
