Pet vetrenыh Лаіша,
Цудоўны пястун Киприды -
умей зносіць, мой Аданіс,
Яе хвілінныя крыўды!
Она дала красы младой
Табе ў дзялянку очарованье,
І чорны вус, і погляд жывы,
Любові ўсмешку і маўчанне.
З цябе даволі, мілы сябар.
няхай, жаданняў палкіх чужы,
Ты поцалуями сябровак
ня атрымліваеш асалоду ад, што патрэбы?
У чаду забавак гарадскіх,
На лёгкіх гульнях Терпсіхоры
Да цябе прыгажунь маладых
Ляцяць задумлівыя погляды.
нажаль! мова кахання нямы,
Гэты ўздых душы красамоўны.
Быць павінен салодкі, мілы мой,
бестурботнасці самалюбівай.
І шчаслівы ты сваім лёсам.
А я, валацуга вечна-бяздзейны,
Нашчадак неграў пачварны,
Узгадаванае ў дзікай прастаце,
Любові не ведаючы пакут,
Я падабаюся юнай прыгажосці
Бяз сораму на шаленства жаданняў;
З міжвольным полымем шчокі
Крадком німфа маладая,
Сама сябе не разумеючы,
На фаўна часам глядзіць.
