Я быў сведкам златой тваёй вясны;
Тады марная розум, мастацтва не патрэбныя,
І самай прыгажосці семнаццаць гадоў замена.
Але час працякло, надышла перамена,
Ты набліжаецца да сумнеўнай з часу, калі,
Як менш жаніхоў тоўпяцца на двары,
І цішэй гук хвал твой слых обворожает,
А люстэрка мацней пагражае і палохае.
Што рабіць суцешся і суцешыць,
Ад мілых ранейшых правоў загадзя адмоўся,
Шукай іншых перамог - поспехі перад табою,
Я шчасця табе жадаю ўсёй душою,
а досведаў маіх,
мой дыдактычны, разважлівы верш.
