Усё гэтак жа ль асяняць скляпенні
Гэтая святыня парнасских трох царыц?
Усё тыя ж ль зграі юных жрыц?
Усё тыя ж ль ўюцца карагоды?..
Няўжо змоўк чароўны голас
Сямёнавай, гэты цудоўнай музы?
Няўжо, пакідаючы нас назаўжды,
Яна скасавала з Фебом повязі,
І славы рускай прамень загас?
Не веру! зноў яна паўстане!
Ёй зноў гатовая даніну сэрцаў,
Прад намі доўга не увянет
Яе ўрачысты вянок,
І для яе палюбоўнік славы,
Нагруднік прынцыповых аонид,
Млада Катенин уваскрэсіць
Эсхіла геній велічны
І ёй парфіру верне.
