У мае восеньскія вольнага часу,
У дні, як люба мне пісаць,
Вы мне раіце, іншы,
Аповяд забыты працягваць.
Вы кажаце справядліва,
што дзіўна, нават непачціва
Раман не Конча перапынкам,
Аддаўшы ўжо яго ў друк,
Што павінна свайго героя
Як бы там ні было жаніць,
Прынамсі замарыць,
І абліччы іншыя прыбудуюць,
Аддаўшы ім сяброўскі паклон,
З лабірынта вывесьці вунь.
Вы кажаце: “дзякуй богу,
Покамест твой Анегін жывы,
Раман не скончаны - пакрысе
ідзі наперад; калі б не было ляніва.
са славы, паслухаўшы яе паклікання,
Зьбіраюцца чынш славаю і лаянкай
Малюй і франтаў гарадскіх
І мілых паненак сваіх,
Вайну і баль, палац і хату,
І kelyyu і гарэм
І з нашай публікі між тымі
Бяры ўмераны плату,
За кніжку па пяці рублёў -
Падатак ня цяжкі, ей-ей.”
