нажаль! за чым яна бліскае
хвіліннай, пяшчотнай прыгажосцю?
Гэта прыкметна uvâdaet
Ць колеры юнацтве жывы ...
увянет! жыццём малады
Не доўга атрымліваць асалоду ад ёй;
Не доўга радаваць сабою
Шчаслівы круг сям'і сваёй,
бестурботнай, мілай вастрыню
Гутаркі нашы ажыўляць
І ціхай, яснай душою
Пакутніка душу цешыць ...
Спяшаюся ў хваляванне дум цяжкіх,
Які схаваў роспач маё,
Наслухацца прамоваў вясёлых
І наглядзецца на яе;
Гляджу на ўсе яе рухам,
Ўслухваюся кожны гук прамоў -
І імгненне адзіны разлучаных
Жудасны для душы маёй.
