калі, любоўю і пяшчотай захоплены,
Моўчкі перад табой ўкленчаны,
Я на цябе глядзеў і думаў: ты мая;
Ты ведаеш, мілая, жадаў ці славы я;
Ты ведаеш: выдалены ад ветранага святла,
Нудзячыся марным мянушка паэта,
Статут ад доўгіх бур, я зусім не слухаў
Гудзенне далёкага папрокаў і хвалы.
Маглі ль мяне гаворкі трывожыць прысуды,
калі, схіліўшы да мяне пакутлівы погляды
І руку на кіраўніка мне ціха наклаўшы,
шаптала ты: скажы, ты кахаешь, ты шчаслівы?
іншую, як мяне, скажы, любіць не будзеш?
ты ніколі, мой сябар, мяне не позабудешь?
А я абмежаванае маўчанне захоўваў.
Я асалодай увесь поўніўся, я уяўляў,
Што няма будучага, што грозны дзень расстання
Ня прыйдзе ніколі ... І што ж? слёзы, мукі,
здрады, дыфамацыя, всё на галаву маю
Абрынулі раптам ... Што я, дзе я? стаю,
як падарожнік, маланкай спасцігнуць у пустыні,
І ўсё перада мной зацямніць! І сёньня
Я новым для мяне жаданнем знемагаючы:
Жадаю славы я, каб імем маім
Твой слых быў уражаны всечасно, каб ты мною
акружаная была, каб гучныя пагалоска
усё, усё вакол цябе гучала пра мяне,
каб, голасу вернаму слухаючы ў цішыні,
Ты памятала мае апошнія маленьнях
Не тое, у цемры начной, у хвіліну разлучаных.
