На мове табе няўцямнай
Вершы развітальныя пішу,
Але ў памылцы прыемным
Увагі твайго прашу:
Мой сябар, пакуль ня увяну,
У расстанні пачуццё загубіўшы,
Абагаўляць не перастану
цябе, мой сябар, адну цябе.
На чужыя рысы пазіраючы,
Вер толькі сэрцу майму,
Як раней верыла яму,
Яго запалу ня разумеючы.
