Мансураў, закадышный сябар,
Надзень вянок цярновы!
Ўздыхнем - і чарку выпі раптам
За здароўе Крылова.
павер, яна верная табе.
Як нявінніца Ласі,
Яна пакорлівасці лёсу
І спадарыні Казасси.
Але хутка шчаслівай рукой
Набіванкай школы скіне,
На аксаміт ляжа перад табой
І <………………>.
