Калі твой сябар на голас тваіх прамоў
Адказвае з'едлівым маўчаннем;
Калі сваю ён ад рукі тваёй,
Як ад змеі, отдернет з уздрыгам;
Як, на цябе позірк востры прыгваздаць,
Пампуе ён з пагардай галавою, -
не кажы: “ён хворы, ён дзіцё,
Ён мучыцца вар'яцкага тугою”;
не кажы: “няўдзячны ён:
Ён слабы і злы, ён дружбы ня варты;
Усё жыццё яго нейкі цяжкай сон”...
Няўжо ты прав? Няўжо ты спакойны?
брат, калі так, ён у прах гатовы ўпасці,
Каб вымаліць у аднаго таго прымірэння.
Але калі ты святую дружбы ўлада
Ўжываў на зласлівае ганенняў;
Але калі ты вычварна язвил
Палахлівае яго уяўленні
І гордую забаву знаходзіў
У яго нудзе, рыданьях, прыніжэньне;
Але калі сам пагарджанай паклёпу
Ты пра яго нябачным быў рэхам;
Але калі ланцуг яму накінуў ты
І соннага ворагу здрадзіў са смехам,
І ён прачытаў у нямым душы тваёй
Усё таемнае сваім сумным позіркам, -
тады ідзі, не марнуй пустых прамоў -
Ты асуджаны апошнім прысудам.
